Poster van Celso
RIO DE JANEIRO – Mijn vriend Celso en ik zitten een portie bacalhau balletjes weg te werken met een biertje in bar-restaurant Jóia Carioca in Botafogo. Op de nieuwe televisies opgehangen in elke hoek van de uitspanning komen de spelers van Mexico aan in hun trainingskamp. De bus wordt omringd door vele honderden uitzinnige supporters die de toekomstige tegenstander in de groepsfase verwelkomen met joelen en zingen en de bus proberen te jonassen. Andere voetballiefhebbers leggen de enthousiaste scene vast op hun smart Phone.
“Dit maakt wel een eind aan de anti-wereldcup protesten”, zegt Celso met de glimlach. Ik weet dat hij zich ergerde aan de activisten die van het WK wilden profiteren om president Dilma Roesseff onderuit te halen. Hij had in maart op zijn facebook pagina een poster geplaatst waarin met grote witte letters op een rode achtergrond de lezer werd uitgedaagd om het land te noemen waar in de afgelopen elf jaar 20 miljoen banen zijn gecreëerd, 32 miljoen mensen uit de armoe zijn getrokken en 46 miljoen mensen zijn doorgestroomd van de onderklasse naar de middenklasse. Met dat land wordt Brazilië bedoeld.
In elk land ter wereld kan onderwijs, openbaar vervoer en ziekenzorg beter en het is maar goed ook dat jonge demonstranten daar hun overheid op aanspreken. Hoe meer hoe liever. Ik denk ook dat de Braziliaanse overheid zich heeft verslikt in het FIFA dictaat van 12 stadions en dat het onzin was om dure voetbal arena’s te bouwen in deelstaten waar voetbal niet eens ontwikkeld is en waar ze het geld beter aan wat anders hadden kunnen uitgeven. Maar ik heb me ook geërgerd aan die kids die, zo op tv te zien, niks tekort komen en de boel lopen op te stoken in naam van de meningsvrijheid terwijl ze onzichtbaar aan de hand worden genomen door stille krachten die alleen maar de socialistische regering willen weg hebben.
Waarom, als het werk? Het verschil tussen het Brazilië dat ik kende als correspondent in het begin van de jaren tachtig en het land waar ik nu ben voor het WK, kan niet groter zijn. Charles de Gaulle, die ooit meewarig verklaarde dat Brazilië nooit een ernstig land zou worden, heeft geen gelijk gekregen, maar dat is ook nog maar zo sedert Lula en Rousseff.
Ik denk ook dat de media op de protesten zijn gesprongen als een bok op de haverkist en, nu er veel meer en beter scorend voetbalnieuws te maken valt, weer over wordt gegaan tot de orde van de dag: gejonaste bussen in beeld brengen in plaats van brandende. Mac Margolis, al dertig jaar in Rio, heeft daar een een mooi stuk over geschreven op Bloomberg View
In Folha de São Paulo lees ik dat tijdens een anti-WK protest de goal van Fred tegen Servië juichend werd gevierd door de aanwezige demonstranten. Op de site van de Guardian zie ik dat Van Gaal woedend was over de tijd die de bus erover deed tussen het hotel en het trainingskamp; hij moest ‘zijn hele schema’ aanpassen omdat het geen busrit was van vijf minuten maar van vijfentwintig. Ik denk: zelfde soort woede. Alle protest is relatief, maar de nieuwe metro voor de mensen in Rio werkt.
Door Journex
Dit blog wordt bijgehouden tot enkele dagen na de finale van het WK. De afleveringen zijn te koop.