RIO DE JANEIRO – De reis naar Brasília en omstreken was een groot succes, behalve dan voor de voetbalwedstrijd. De Rode Duivels lieten zich door de Albicelestes in de luren leggen met hun eigen wapen: het resultaatvoetbal. Geen droommessi, maar een werkpaardje dat, door de Belgische tactiek goed te lezen, één keertje ruimte afdwong voor Di Maria die een dieptepas per ongeluk zag belanden bij Higuain die blind scoorde. Dat was de hele wedstrijd. Meer erover zou bladvulling zijn.
De wedstrijd ervaring was: letterlijk als enige Belgische supporter te staan in een homogeen blok van enige duizenden Argentijnen. Ik geef graag toe dat ik me bijwijlen erg geïntimideerd voelde. Ik heb 1 keer ‘Messi adios, Messi adios’ geroepen bij het begin van de wedstrijd en een golf van agressief gebrul uit mijn onmiddellijke omgeving was het antwoord. Ik was misschien zelfs een beetje blij dat ze hadden gewonnen, want ik voelde me een zwarte kat in een hok vol blauwe dobbermannen. Uit vreugde hadden die al in de pauze de toiletten gesloopt van blok 422 in het Mané Garrincha-stadion, maar bij verlies hadden ze misschien liever een levend slachtoffer onder handen genomen.
Brasília, ooit ontworpen als artificiële hoofdstad voor maximaal vijfhonderdduizend landsambtenaren, is nu een moderne, pulserende metropool geworden van dik twee miljoen inwoners, met de omgeving van het federale district erbij, bijna drie miljoen. De welvaart staalt er van af. De simpele beslissing daar in het niets het belangrijkste centrum van het land te vestigen heeft in de afgelopen vijftig jaar gezorgd voor een explosieve ontwikkeling van het hele midwesten van het land.
De Rozenkranskerk van Luziânia, uit 1769, door slaven gebouwd, staat nu in het midden van een moderne stad.
Provinciestadjes in de regio zoals Luziânia zijn moderne pleisterplaatsen geworden voor industrie die de gigantische landbouwproductie van de streek verwerkt. Slaperige boerendorpjes als Valparaíso of Águas Lindas aan de oostkant van de deelstaat Goiás zijn florerende gemeenten van 150.000 inwoners of meer, met verkeerschaos, stadswildgroei, oplopende misdaadcijfers en andere groeikrampen. Tegelijk zie je er geen oude auto’s meer, zijn er restaurants en uitgaansgelegenheden die niet zouden misstaan in een of andere wereldstad, is er meer werk dan werkkrachten en wordt er dadelijk de op één na grootste shoppingmall van Latijns-Amerika gebouwd op een terrein dat vroeger nog een berg was, maar nu een vlakke, bouwrijpe grond die zowat uitstrekt van horizon tot horizon.
De architectonische hoogtepunten van de afgelopen maanden zijn de oplevering van het voetbalstadion en de luchthaven. Die ultra luxueuze nieuwe luchthaven snap ik nog wel, een stadion, goed voor zeventigduizend bezoekers in een streek met slechts tweede klasse voetbal, iets minder. Maar ja, als de groei van de afgelopen twintig jaar in die streek doorzet, komen de Braziliaanse kampioenselftallen straks niet alleen meer uit Rio of São Paulo.
Over Braziliaans kampioenenelftal gesproken: na de uitschakeling van Neymar is er een slachtoffercultus op gang gekomen die misschien weldadig is voor de Braziliaanse voetbalziel, maar bij nuchtere mensen eerder afkeer opwekt. Alle lokale sterren en andere bekende Brazilianen hebben hun medeleven verwoord in lange tranerige interviews op tv die steevast eindigden in gebed voor beterschap en de oproep aan de resterende Seleção de komende wereldtitel op te dragen aan hem. Bataljons medici in combinatie met voetbalspecialisten hebben uitgelegd wat er precies is gebeurd, wat zijn lichaam precies is overkomen, hoeveel pijn dat doet, hoelang de revalidatie gaat duren en hoe erg dat is voor heel het land.
Ik vind het ook erg voor hem, maar ik denk dat die jongen ontsnapt is aan veel pek en veren, als het straks misloopt tegen Duitsland, en dat de Kanaries een goddelijk alibi hebben cadeau gekregen in geval van uitschakeling.
Door Journex